Adoptieplan, wat is dat nou weer?

De vol­gen­de och­tend stap­te ik fris en frui­tig mijn au­to in, om ver­vol­gens 1 uur te laat op mijn werk aan te ko­men. De eer­ste be­rich­ten van mijn col­le­ga's kwa­men tij­dens de au­to­rit bin­nen op mijn te­le­foon "heb je je ver­sla­pen", "staat de brug open", heb je je be­dacht". Nee, ik was zo stom om de fi­le te om­zei­len en had daar­door 3 af­sla­gen ge­mist.

stand-up mee­ting

Na een sa­ni­tai­re stop en een gro­te kop kof­fie volg­de mijn eer­ste stand-up, een mee­ting met het he­le team, in een staan­de po­si­tie. Juist ja, ver­ga­de­ren, staand.
Ik, met mijn 1.58 me­ter, reik bij de mees­te col­le­ga's niet ver­der dan de borst­kas. De grap­jes over het aan­schaf­fen van een kruk­je en "ik zal je op­til­len want je kunt niet bij de kof­fie­kop­jes" volg­den al snel.

adop­tie­plan

Tij­dens de stand-up vlo­gen de ICT-ter­men mij om de oren. Nou ben ik op­ge­groeid bin­nen een ICT-fa­mi­lie, maar blijk­baar ben ik be­gin ja­ren 90 blij­ven han­gen bij Word­Per­fect 5.1.
Het eer­ste woord waar­bij ik vraag­te­kens kreeg was het woord 'adop­tie­plan'. Adop­tie­plan, wat is dat nou weer? En as­so­ci­eer­de het met mijn ei­gen adop­tieadop­tie.

Met een klein groep­je wees­kin­de­ren ben ik na­me­lijk be­gin ja­ren 80 naar Ne­der­land ge­vlo­gen. Tij­dens de reis zat ik bij een vreem­de me­vrouw op schoot. In de ene hand één klein hand­tas­je, met daar­in een set­je kle­ding en wat me­di­cij­nen. In de an­de­re hand wat A4-tjes met aan­te­ke­nin­gen, een zo­ge­he­ten adop­tie-rap­port.

ge­rich­te be­ge­lei­ding

In de con­text van ICT blijkt het om­ar­men of je ei­gen ma­ken van nieu­we tech­no­lo­gie te be­te­ke­nen. Want een in­tro­duc­tie van een plat­form neemt ver­an­de­rin­gen met zich mee. Ver­an­de­rin­gen in een nieu­we ma­nier van wer­ken en in rou­ti­ne. De­ze ge­drags­ver­an­de­rin­gen vra­gen aan­dacht voor adop­tie.

Je kunt van me­de­wer­kers na­me­lijk niet vra­gen dat ze zon­der ge­rich­te be­ge­lei­ding be­grij­pen waar­om een nieu­we ma­nier van wer­ken no­dig is en hoe ze ef­fec­tief en ef­fi­ci­ënt ge­bruik kun­nen ma­ken van de nieu­we ICT-op­los­sing.

En zo kan ik van me­zelf niet ver­wach­ten dat ik nu al­les al weet. Ken­nis moet groei­en. He­laas groei ik zelf niet meer, in de leng­te (he­laas wel in de breed­te). Het be­ken­de kruk­je is dan ook in­mid­dels be­steld.